top of page
Search
Writer's pictureKonstantinos Athanasiou

Γιατί είναι λογικό να αλλάζουμε δουλειά με βαριά καρδιά

Η θλίψη είναι κοινή όταν αφήνεις μια δουλειά που αγαπάς


Η Kimberly Lawson, δημοσιογράφος, αφού είχε περάσει σχεδόν 10 χρόνια στο ίδιο γραφείο, προσπαθούσε να συγκρατήσει τα δάκρυα της όταν είδε το γραφείο της καθαρό. Δεν υπήρχαν πια οι σημειώσεις και τα χαρτιά της, όλα βρίσκονταν τώρα στα σκουπίδια.


  Η Lawson δεν πίστευε πως αυτή η αλλαγή θα ήταν τόσο στενάχωρη – ήταν η ίδια που επέλεξε να παραιτηθεί. Αλλά και πάλι ξαφνιάστηκε, ένιωσε πως είχε χάσει κάτι σημαντικό, και είχε αυτό το συναίσθημα για μήνες, πιο πολύ επειδή δεν είχε κάτσει να σκεφτεί το γιατί το ένιωθε. Αλλά αυτά τα αισθήματα «πένθους» είναι συχνά όταν αφήνουμε έναν χώρο εργασίας που αγαπάμε, είπε η Kim Scott, συγγραφέας του «Radical Candor». «Ακόμα και όταν προχωράς σε κάτι που θες πάρα πολύ να κάνεις και είναι η σωστή απόφαση, η αλλαγή είναι πολύ δύσκολη».


  Η ίδια εξήγησε ότι είναι σημαντικό να παίρνουμε το χρόνο μας, τόσο πριν φύγουμε από μία δουλειά όσο και όταν έχουμε ξεκινήσει μία καινούρια, προκειμένου να επεξεργαστούμε αυτή τη μετάβαση. Το να αντιμετωπίσουμε αυτές τις περιόδους θλίψης από το να τις αγνοήσουμε ίσως μας βοηθήσει να ελέγξουμε καλύτερα τα πολύπλοκα συναισθήματα του να φεύγεις από μία δουλειά που αγαπάς και να ξεκινάς κάπου αλλού από την αρχή.






Γιατί νιώθουμε στεναχώρια όταν αλλάζουμε δουλειά;


Για πολλούς Αμερικανούς, η ταυτότητα τους είναι συνδεδεμένη με την εργασία. Σύμφωνα μία δημοσκόπηση της Gallup το 2014, οι περισσότεροι από τους μισούς εργαζόμενους στις ΗΠΑ ορίζουν τους εαυτούς τους με βάση στη δουλειά τους, και το κάνουν με συνέπεια από το 1989. Αλλά είναι σημαντικό να δούμε αν ταυτιζόμαστε με την επαγγελματική μας απασχόληση ή με τον οργανισμό στον οποίο δουλεύουμε.


«Εάν είσαι άνθρωπος της τεχνολογίας και φύγεις από την Google, παραμένεις άνθρωπος της τεχνολογίας», είπε η Amy Wrzesniewski, καθηγήτρια στη Σχολή Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Γέιλ. Αλλά αν ταυτίζεστε περισσότερο με το ότι είστε εργαζόμενος στη Google, εξήγησε, τότε «είστε διαφορετικός από κάποιον που βλέπει τον εαυτό του ως προγραμματιστή που δημιουργεί πράγματα και θα μπορούσε να το κάνει αυτό παντού». Και στις δύο περιπτώσεις αυτό που δικαιολογεί αυτή τη σχέση με τη δουλειά είναι η ανθρώπινη ανάγκη για μία αίσθηση ότι ανήκουμε κάπου ανέφερε η Beth Humberd, επίκουρη καθηγήτρια διοίκησης επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης στο Λόουελ. «Θέλουμε να ανήκουμε κάπου, και θέλουμε να φαίνεται ότι είμαστε απαραίτητοι σε κάποιον τομέα». Η Δρ. Wrzesniewski πρόσθεσε ότι για πολλούς ανθρώπους, αυτό που κάνουν επαγγελματικά είναι συμβολικό για άλλα πράγματα. «Είναι συμβολικό για τα πράγματα για τα οποία νοιάζεστε. Είναι συμβολικό των ταλέντων σας. Είναι συμβολικό για την προσφορά σας στον κόσμο».


  Αυτά τα συναισθήματα αυξάνονται και μόνο από τον άπειρο χρόνο που περνάμε στη δουλειά μας. Το 2015, οι Αμερικανοί δούλεψαν κατά μέσο όρο 46.8 εβδομάδες το χρόνο, σε σύγκριση με τις 43 εβδομάδες το 1980, σύμφωνα με μία ανάλυση από το Pew Research Center.   Υπάρχει επίσης η συνειδητοποίηση του τι αφήνουμε πίσω. Οι συνάδελφοι μας μπορούν να είναι κάτι σαν μια «ψευδο-οικογένεια» τόνισε η Δρ. Lisa Orbé-Austin, μία ψυχολόγος από την Νέα Υόρκη, και αυτό μπορεί να μην το αναγνωρίσετε μέχρι να αλλάξετε δουλειά. «Ενώ δουλεύουμε, η ζωή μας συνεχίζεται – γεννήσεις, θάνατοι, χωρισμοί – και οι συνάδελφοι μας είναι συχνά εκεί για να θρηνήσουν μαζί μας ή για να γιορτάσουν τις αλλαγές στην προσωπική μας ζωή» εξήγησε η Δρ. Orbé-Austin.


  «Μοιραζόμαστε τις ζωές μας στο χώρο εργασίας, πολλές φορές με πολύ προσωπικό τρόπο. Όλα αυτά τα πράγματα παρέχουν βαθιά σύνδεση, υποστήριξη και ενσωματωμένες κοινωνικές ευκαιρίες που πολλές φορές θεωρούμε δεδομένες».


Οπότε πώς προετοιμάζω τον εαυτό μου;


Θυμηθείτε ότι η θλίψη αυτή μπορεί να έρθει αναπάντεχα. «Μέρος αυτού είναι να μην πιαστούμε απροετοίμαστοι με το γεγονός ότι έχουμε αυτά τα συναισθήματα» εξήγησε η κα Scott που εργαζόταν στο τμήμα πωλήσεων της Google. Την τελευταία της μέρα στην εταιρεία η κα Scott εξομολογήθηκε ότι άρχισε τα «αναφιλητά» όταν της πήραν το ταμπελάκι με τα στοιχεία που συνήθιζε να φοράει πάνω από τα ρούχα της.


  Η Lynn Berger, μία σύμβουλος επαγγελματικού προσανατολισμού από τη Νέα Υόρκη, προτείνει να σκεφτούμε καλά τι σημαίνει για εμάς αυτή η δουλειά και γιατί θέλουμε να την αλλάξουμε. Δουλεύουμε μόνο για πρακτικούς λόγους (πχ οικονομική ασφάλεια); Μας αρέσουν οι προκλήσεις; Στο χώρο εργασίας κοινωνικοποιούμαστε με άλλο κόσμο; Όταν καταλάβουμε τι είναι αυτό που μας γεμίζει περισσότερο από τη δουλειά μας τότε ίσως μπορέσουμε να προετοιμαστούμε για το αν αυτό θα μας λείπει στη νέα μας θέση. «Όσο περισσότερο προετοιμασμένοι είμαστε, τόσο πιο εύκολο θα είναι» πρόσθεσε.


  Η Molly Barker, ιδρύτρια του μη-κερδοσκοπικού οργανισμού «Girls on the Run» στη Βόρεια Καρολίνα εξήγησε ότι είχε προετοιμαστεί κατάλληλα για τη συνταξιοδότησή της το 2013, μετά από 17 χρόνια στον οργανισμό. Της πήρε περίπου 3 χρόνια για να βρει πώς να κάνει την έξοδο της με θετικό τρόπο, και μίλησε για όλα αυτά με λίγους ανθρώπους που εμπιστευόταν. Άλλο ένα στέρεο βήμα πριν φύγουμε, είπε η Δρ. Orbé-Austin, είναι να έχουμε ένα σχέδιο για τη συνέχεια. Αυτό μπορεί να σημαίνει τη δημιουργία μια λίστας με όλες μας τις ευθύνες, ή μιας λίστα με όλες τις σημαντικές επαφές, ή κάτι τελείως διαφορετικό. Αυτό θα βοηθήσει αυτόν που θα μας διαδεχθεί, αλλά είναι επίσης και ένα τρόπος να αναλογιστούμε όλα αυτά που έχουμε κάνει στη δουλειά.«Είναι σαν να επεξεργάζεστε την εμπειρία σας εκεί με ένα πολύ ενεργητικό και κομψό τρόπο» πρόσθεσε η Δρ. Orbé-Austin.



  Ξεκίνησα στη νέα μου δουλειά – αλλά ακόμα θρηνώ τη ζωή που είχα στην παλιά μου δουλειά


Αυτό είναι απόλυτα φυσικό και όλοι αντιμετωπίζουν διαφορετικά αυτές τις εργασιακές μεταβάσεις. Κάποιοι άνθρωποι δεν αναστατώνονται όταν αφήνουν πίσω τους ένα ρόλο που θεωρούσαν σημαντικό. Άλλοι ίσως νιώθουν στεναχώρια ή μια αίσθηση απώλειας την οποία δεν καταλαβαίνουν. Θυμός, αγανάκτηση και άγχος μπορούν επίσης να εμφανιστούν που και που. Επιπλέον, μπορεί να νιώθετε όλα αυτά τα συναισθήματα μαζί – ή και κανένα απ' αυτά.   Η 42χρονη Shana Wilson Anderson, η οποία εργαζόταν στην τράπεζα Capital One, αποφάσισε να αποχωρήσει τον περασμένο Μάρτιο έπειτα από 18 χρόνια. Η Anderson ανέφερε ότι ακόμα δεν έχει ξεπεράσει το στάδιο της θλίψης, προσθέτοντας ότι την τελευταία της μέρα δεν υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος που να μη δάκρυσε στο τηλεφωνικό κέντρο.


  «Είμαι οργανωτικό άτομο, σκέφτομαι στρατηγικά» τόνισε. «Αυτό που δεν είχα σχεδιάσει ήταν το πως πραγματικά θα ένιωθα όταν θα έφευγα από την εταιρεία». «Έτσι είναι η θλίψη»  η Δρ. Orbé-Austin, και είναι οκ να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να τη νιώσουμε. Αλλά αν αντιμετωπίζετε δυσκολίες στο να τη ξεπεράσετε, θα μπορούσε να βοηθήσει το να βρείτε τι είναι αυτό που σας λείπει από τον προηγούμενο χώρο εργασίας σας ώστε να μπορέσετε να αντιμετωπίσετε την απώλεια. «Εάν είναι οι σχέσεις εντός του εργασιακού χώρου, τότε μπορείτε να σχεδιάσετε τακτικά happy hours για να μένετε σε επαφή» ανέφερε η Orbé-Austin.


  «Είναι πολύ σημαντικό να ζυγίζετε την περιπλοκότητα όσων συμβαίνουν στον εργασιακό σας χώρο. Δεν πρόκειται απλώς για μία διαδικασία εκτέλεσης καθηκόντων αλλά για σύνθετες, δυναμικές εμπειρίες, και όταν βιώνετε την απώλεια, σημαίνει ότι αναγνωρίζετε το πλήρες εύρος όλων αυτών που έχετε βιώσει στο χώρο εργασίας» κατέληξε.


Πηγή: www.lifo.gr

10 views0 comments

Comments


bottom of page